بررسی روایت داستانی و روایت تاریخی در رمان های احمد محمود

منطق زندگیِ بشر، پیش از آن که علّی و معلولی باشد، داستانی ـ روایی است. هر داستان، روایتی است از رویدادها که در برهه ای از زمان بازگو می شود یا نمایش داده می شود. داستان نویس، هم? عناصر روایی را در کنار هم و بر روی زنجیره ای از حوادث خیالی یا تاریخی به خدمت داستان در می آورد. با پیوند حوادث خیالی و تاریخی و تکنیک های رواییِ داستان، به ترتیب دو نوع روایتِ داستانی و روایت تاریخی شکل می گیرد. احمد محمود، یکی از نویسندگان واقعگرایِ معاصر است که توانسته است تحوّلات اجتماعی و تاریخیِ معاصر را با چاشنی خیال و با بهره گیری از شگردهایِ روایی، به صورت زیبا و هنری روایت کند. در این رساله، تلاش می شود با بررسیِ دو مقول? فکری ـ زبانی که در آثار مکتوب تجلّی می یابد به معرّفی و تبیین دریچ? تازه ای در نقد ادبی بپردازیم؛ برایِ رسیدن به این منظور، پس از بحث مقدّماتی در مورد روایت شناسی و عناصر روایی داستان به معرّفی روایت داستانی و تاریخی و سپس سبک احمد محمود پرداخته شده است و به این ترتیب پیوند این دو مقول? ساختاری و محتوایی را با بررسی شگردهایِ روایت واقعگرا، تبیین کرده و نمود این دو گون? روایی را در تحلیل رمان های احمد محمود، با ذکر نمونه و شاهد نشان خواهیم داد. کلمات کلیدی: روایت، روایت تاریخی، روایت داستانی، احمد محمود، روایت واقعگرا